Fotografen zien de wereld door de lens, een door een kader begrensd brokstukje van de wereld. Zij leggen dat brokstukje vast zoals dat al vanaf de uitvinding van de fotografie is gebeurd. Over de mooiste, beste, meest interessante brokstukjes wordt de loftrompet gestoken, worden bekroond, hangen in musea, komen in boeken terecht. De rest verdwijnt, wordt vergeten. Susan Sontag, schrijver, filosoof en politiek activist, haar botten ruste in vrede, God hebbe haar ziel, we zullen haar niet vegeten, noemde de brokstukjes van de wereld gestolde tijd. Tijd op de foto die we achteraf kunnen bekijken, bestuderen, analyseren, interpreteren en waarderen. Serieuze fotografen doen niet anders. Het brokstukje is gekauwd, doorgeslikt, geconsumeerd. Om mevrouw Sontag nogmaals te citeren: het machtigste resultaat van het fotografisch avontuur is dat we het gevoel hebben gekregen dat we de wereld in ons hoofd kunnen bevatten als een bloemlezing van plaatjes. Ik flaneer in verwondering door de wereld en maak plaatjes die mijn bloemlezing van de wereld zijn. In dit blog zullen ze langskomen. Reageren mag, wordt zelfs op prijs gesteld.
Mijn eerste brokstukjes: hek in bos
